Mimetismo Felino

martes, 1 de octubre de 2013


¿Que de qué parte estou, pregúntasme, cravando en min 
a túa pupila azul...? Da mesma que crin estar sempre, 
supoño, desde que a miña memoria se perde na néboa en tonos 
sepias, desde o mesmo momento no que empecei a ter poder 
de decisión sobre os meus soños, os meus propios medos, dú-
bidas, e as miñas actitudes e razóns para existir. Sigo a estar 
de parte da Beleza, dos que nos sentimos na obriga de loitar, 
desde que o mundo é mundo, polo que sempre nos resultou 
moralmente xusto e evidente, a pesar de tantas dúbidas, decepcións e diferentes perspectivas de actuación, levando ás costas 
tantas traicións decepcionantes en vertixinosa e constante cadea contínua de agresións dunha historia de infamia que xa 
non nos permite ser inxenuos, porque se as víctimas de antes 
pretenden ser verdugos á súa vez, ¿de qué parte que non sexa 
sempre a das novas víctimas, dos novos vencidos doutras guerras, podemos estar xa?
(Lois Pereiro)


viernes, 16 de agosto de 2013

Buenas noches, bienvenidos...a mi blog.


Como resultado de una de esas noches de insomnio creativo, quiero deciros que me gusta el 

teatro tanto como el café, y reconozco que muchas veces me llevo al límite sólo para sentirme  

 viva.Parece fácil de entender, ¿no?.

He de confesar que para mí no lo es tanto. Me llamo Carlota, soy mitad mujer, mitad gato.

 Vivo en Madrid, aunque muy enraizada a personas, olores y sabores que no están. 

Hacer teatro y teatralizar la vida son mi lena, de hecho tengo más fuerza en un escenario que abajo.

 Soy extremadamente sensible y me emocionan las pequeñas cosas, pero tiendo a parecer

 arisca. A veces araño.


Adoro la gente que ve más allá de lo obvio, y esa extraña capacidad que tengo para

 enredarme conmigo misma y pasar de un estado anímico a otro rauda y veloz. 

No me comprendo. Tampoco lo intento.